تبادل
لینک هوشمند
تاریخ باشگاه
مادريديسمو _ تب سفيد
منبع : مجله فوتبال (با تغيير تيتر وتغييرات سطحي)
آنها را هرچه مي‌خواهيد بناميد:
سپيدها، ققنوس‌ها، واينكينگ‌ها
شايد تنها عده كمي از طرفداران بايرن مونيخ و منچستر يونايتد هستند كه با تصميم فيفا مبني بر اعطاي لقب «بزرگ‌ترين باشگاه تاريخ فوتبال» به رئال مخالف باشند. از شكست تلخ سه بر يك در مقابل بارسلونا در نخستين فصل ليگ اسپانيا دوران افسانه‌اي تيم آنها در دهه‌هاي 50 و 60 نيم‌قرن طول كشيد و بعد رئال دوباره 32 سال انتظار كشيد تا در سال 97 بارديگر قهرمان اروپا شود. آخرين توفيق بزرگ آنها فتح ليگ قهرمانان در سال 2002 و قهرماني لاليگا در سال 2003 است. حالا اين باشگاه سمبل فوتبال اسپانيا و به نوعي اسپانيا قلمداد مي‌شود. دست يافتن رئال به اعتبار جهاني مقارن با زماني بود كه اسپانيايي‌ها در جام جهاني 1950 غوغا به پا كرده بودند. در اين دوران، كشور به خاطر آشفتگي پس از جنگ‌هاي داخلي از قحط سالي در عذاب بود. گرچه صنعت توريسم تازه شكل گرفته بود اما وضع اقتصادي خراب به نظر مي رسيد. ژنرال فرانكو، خودكامه بزرگ اسپانيا بر آن بود كه از پيروزي‌هاي رئال به عنوان ابزاري در جهت آشتي دادن غرب با حكومت ديكتاتوري‌اش استفاده كند. رئال به شدت از سوي فرانكو، ملقب به كاديو، حمايت مي‌شد و در مقابل، بارسلونا، سمبل كاتالان‌ها مورد ظلم قرار مي‌گرفت. پس از مرگ فرانكو شرايط تا حدودي تعديل شد. گرچه شرايط مالي به‌رغم طبيعت ولخرج رئال همچنان در سطح عالي باقي ماند، اما قدرت گرفتن باشگاه‌هاي رقيب نظير بارسلونا سبب شد كه رئال از سال 1957 به بعد اقتدار مطلق سه دهه‌اي خود را از دست بدهد. همان طور كه تيم‌هاي بزرگ انگليس تحت تاثير افراد خاصي بوده كه پايه‌هاي مستحكم باشگاه را بنا نهاده‌اند، ارتقاي رئال از سطح يك تيم محلي مادريد تا جايگاه رؤيايي فعلي در دنيا نيز مديون يك نفر است. منچستر يونايتد مت بيزلي را داشت، ليورپول بيل شنكلي را و آرسنال هم هربرت چيمن را، رئال هم سانتياگو برنابئو را داشت. بازيكن دهه سي رئال كه از سال 1943 تا زمان مرگ ژنرال فرانكو در سال 1975 مدير باشگاه بود. در آن زمان مادريد به خانه فعلي خود واقع در خيابان اصلي شهر مادريد «كاستيانا» نقل مكان كرد و پايه‌هاي يك باشگاه بين‌المللي شد تا با جمع‌آوري ستاره‌هاي فوتبال از سراسر دنيا بتواند افتخارات متعددي را نصيب خود سازد. گرچه شاه آلفونسوي سيزدهم در سال 1920 نشان سلطنتي خود را به باشگاه بزرگ پايتخت اهدا كرده بود اما حركت اصلي رئال دو دهه بعد با مديريت كارآمد برنابئو آغاز شد. ژنرال فرانكو در 1947 همه اسپانيا را بسيج كرد تا با كمك‌هاي عمومي فراوان، استاديوم سانتياگو برنابئو را افتتاح كنند. در ادامه آلفردو دي‌استفانو و فرانتس پوشكاش، تركيبي از تكنيك لاتيني و قدرت هجومي مجارهاي جادويي، در كنار فرانسيسكو خنتو، اساس تيم طلايي رئال را شكل دادند. پس از پيروزي قدرتمندانه هفت بر سه در مقابل اينتراخت فرانكفورت در فينال جام باشگاه‌هاي اروپاي 1960 در هيمدون پارك گلاسكو آنها پنج دوره نخست اين رقابت‌هارا فتح كردند كه اين افتخار بزرگ به عنوان ركورد در جام باشگاه‌هاي اروپا به ثبت رسيده است. آنها سپس در فصل 62-61 مقابل بنفيكا شكست خوردند تا يك نايب قهرماني اروپا را به دست آورده باشند. قهرماني جام باشگاه‌هاي اروپا در فصل 66-65 به عنوان ششمين قهرماني «ققنوس‌ها» ناميده شد. پس از مرگ برنابئو افتي سريع در باشگاه پديد آمد. دو جام يوفا در سال‌هاي 86 و 1985 و چندين قهرماني ليگ در آن شرايط نااميدكننده، نظر كسي را جلب نكرد. در اين مدت باشگاه عرصه رفت و آمد 17 مدير شد، كه يكي پس از ديگر عزل شدند. ستاره‌هاي گرانقيمت خارجي كه به طور ديوانه‌وار و بدون هدف خريد و فروش مي‌شدند نيز بلاي ديگر رئال بودند. بازيكنان اسپانيايي مادريد در دهه 1970 بسيار استوار بودند و ستاره‌هاي دهه هشتاد درخششي دوچندان داشتند.
اميليو بوتراگئينو، گونسالس ميشل، مارتين واسكس، در دهه نود كه مدير وقت باشگاه رومان مندوسا براي خريد ستاره‌هايي مثل روبرتو كارلوس، پردراك مياتوويچ، كلارنس سيدورف سرمايه‌گذاري كرد. لورنسوسانس چندان بلند پرواز نبود و تنها مك منمن انگليسي و نيكلاس آنلكاي فرانسوي را به مادريد آورد. ريخت و پاش‌هاي آنچناني باشگاه كه از دهه 1930 با شكستن ركورد نقل و انتقالات در جريان خريد «ريكاردوزامورا» دروازه‌بان افسانه‌اي بارسلونا، سرآمد تمامي باشگاه‌ها شده بود، چيز چندان عجيبي نيست اما با نزديك شدن به انتهاي دهه نود، هرچقدر اين ولخرجي‌ها فزوني يافت، پاداش‌هاي بيشتر و بيشتري را نصيب رئال ساخت. ابتدا پردراك مياتوويچ، با گلي كه در فينال ليگ قهرمانان 1998 به يوونتوس زد، مادريدي‌ها چندان در حسرت هفتمين جام مي‌سوختند كه گويي براي نخستين قهرماني انتظار مي‌كشند.
رئال با استفاده از تاكتيك‌هاي دفاعي فابيو كاپلو موسوم به «كاتانا چيو» قهرمان ليگ در فصل 97-1996 را كه در آن داور سوكر 24 گل و رائول 21 گل به ثمر رساندند، به دست آورد و دوراني جديد را آغاز كرد. حتي فرو ريختن اعتبار ملي اسپانيا در جام جهاني 97 هم رئال را سرافكنده نكرد. كاپيتان ايه رو محور اصلي تيم بود. او رهبري تيمي جوان متشكل از رائول، مورينتس، سالگادو و ايكركاسياس را برعهده داشت كه پايه‌گذار ادامه قهرماني‌هاي رئال شدند. پس از اينكه جان توشاك انگليسي نتوانست در نيم فصل ابتدايي 2000-1999 رئال را به جايگاه مناسبي برساند، ويسنته دل بوسكه به عنوان مربي جديد معرفي شد.
حضور «مرد خانه» بر روي نيمكت سبب شد كه رئال موقتا مشكلات را پشت سر بگذارد و در آستانه ورشكستگي با پيروزي والنسيا، آن هم با سه گل، دوباره قهرمان اروپا شود. قهرماني رئال در ليگ قهرمانان 2000 بر پيشرفت تيم ملي اسپانيا در يورو 2000 هم تاثير زيادي گذاشت. فصل بعد لوئيس فيگو با ركورد 56 ميليوني يورويي از چنگ بارسلونا بيرون كشيده شد. اين به معناي تحقق نخستين شعار تبيلغاتي فلورنتينو پرس، رئيس جديد و جاه‌طلب رئال بود كه در انتخاباتي همانند انتخابات ايالات متحده با رسوايي بر لورنسوسانس پيروز شده بود. پرس رئال را با 185 ميليون يورو بدهي و در شرايط دشوار مالي تحويل گرفت و رؤياي افتخارات اروپايي در عالم واقعيت را با اين حقيقت كه رئال صاحب گنجي رؤيايي است توام كرد. آنها زمين تمرينشان در مركز شهر مادريد را فروختند و بدهي‌هايشان را پرداختند، اما پرس به جاي روش‌هاي صرف‌جويانه، زين‌الدين زيدان را هم به دنبال فيگو و با ركورد 64 ميليون يورو به برنابئو آورد.
رئال جشن تولد صد سالگي‌اش را با گل جادويي زيدان در فينال ليگ قهرمانان 2002-2001 در مقابل لوركوزن، نهمين قهرماني، اروپا كامل كرد. تحقق شعارهاي پرس ادامه يافتند آنها ثابت كردند كه علاوه بر به دست آوردن جام، چگونه به دست آوردن آن همه برايشان اهميت دارد. خريد کریس رونالدو آخرين افتخاري بود كه در كارنامه رئال مادرید ثبت شد ولي بعدا معلوم شد كه آنها به دنبال افتخارات زيادي هستند. بنابراين ديويد بكام را خريدند. اما با ورود اين دو عجوبه برزيلي انگليسي فقط يك قهرمان لاليگا در اين دو فصل به دست آمد. در مرحله نيمه نهايي ليگ قهرمانان مغلوب يوونتوس شدند و در فصل اخير با شكست از موناكو از دور مسابقات حذف شدند و در لاليگا با شكست‌هاي پياپي اواخر فصل بر رتبه چهارم ايستادند تا پس از فصل 1968 اين بدترين عنوان تيم كهكشاني باشد. مادريد در فصل بعد ا رقيب ديرينه خود بارسلونا رقابتي تنگاتنگ داشتو اگر در نيوكمپ 3 بر 0 شكست نمي خورد مي توانست رتبه دوم را با قهرماني تعويض كند.
«معرفي اسطوره‌هاي ققنوس ها»
1. آلفردو دي استفانو (پيكان طلايي)
اگر فوتبال باشگاهي را دنيايي متفاوت از فوتبال ملي بدانيم، آلفردودي‌استفانو در رده‌بندي بهترين فوتباليست‌هاي قرن بعد از پله قرار داشت، او به دليل مصدوميت فرصت خودنمايي در جام‌هاي جهاني نيافت اما پنج بار پياپي رئال را قهرمان اروپا كرد و نخستين بازيكني بود كه دو بار پياپي توپ طلايي را صاحب شد. او در سه باشگاه معتبر دنيا نظير ريورپلاته، بارسلونا و رئال مادريد بازي كرد. اما مساله مليت او بسيار مبهم است. او در سال 1926 در يك خانواده ايتاليايي در بوينوس آيرس متولد شد و بعدها از آرژانتين به اسپانيا رفت و تبعه اين كشور شد. او بهترين گلزن تمامي رقابت‌هاي اروپايي محسوب مي‌شود. دي‌استفانو امروز رئيس افتخاري باشگاه به شمار مي‌رود. دوره حضور وي در رئال به عنوان بازيكن (1966-1954) و به عنوان مربي (83-1982) و (91-1990) مي‌باشد.
2.فرانتس پوشكاش «گلزن رؤيايي»
پوشكاش نابغه چپ پاي مجار كه از نوجواني عضو سواره نظام مجارستان شده بود، در 18 سالگي نخستين بازي ملي‌اش را مقابل اتريش انجام داد و پس از يك دهه رويايي در كنار مجارهاي جادويي، چشم فوتبال دوستان را خيره كرد.
در سال 1958 به دليل اشغال كشورش توسط روس‌ها به اسپانيا رفت و تبعه اين كشور شد و عصر طلايي رئال را در كنار دي‌استفانو خلق كرد. او در 80 بازي ملي 83 گل به ثمر رساند. پوشكاش در سال 1996 بازنشسته شد و مربيگري رئال را به عهده گرفت و در 39 بازي اروپايي، 35 پيروزي را براي رئال به ارمغان آورد. دوران حضور در رئال به عنوان بازيكن (66-1959) و به عنوان مربي (68-1966).
3.هوگو سانچس (اعجوبه مكزيكي)
سانچس درخشش خود را با كسب عنوان آقاي گل جام جهاني جوانان در 17 سالگي آغاز كرد. او چهار سال براي اتلتيكو گلزني كرد و سرانجام با پيوستن به رئال باشكوه‌ترين دوران زندگي‌اش را آغاز كرد. سانچس پنج بار آقاي گل لاليگا شد و با قيچي برگردان بي‌نظيرش، كه از ميانه ميدان براي رئال به ثمر رساند، بهترين گل سال 1990 را زد. دوران حضور در رئال (1992-1985).
4. اميليو بوتراگئينو (ملقب به ال بوتره)
اميليو از آغاز تا پايان براي رئال بازي كرد. او از 17 سالگي به عضويت كارسيا، تيم پايه‌اي رئال درآمد و با اين تيم توانست در فينال جام حذفي مقابل تيم اصلي رئال بايستد. او در 341 بازي همراه رئال توانست 217 گل به ثمر برساند و هفتمين گلزن برتر تاريخ باشگاه محسوب شود. سرانجام وقتي كه در سال 1995 بازنشسته شد، براي اينكه به بارسلونا نپيوندد به مكزيك رفت و سه سال در آنجا بازي كرد.
خوزه آنتونيو كاماچا: او كه سابقه هدايت سپيدها را داشت بعد از ناكامي اسپانيا در يورو 2000 به پرتغال رفت و در تيم بنفيكا به فعاليت خود ادامه داد. او پس از شكست‌هاي تلخ رئال و اخراج كوئيروز، به دعوت پرس پاسخ مثبت داد و هدايت اين تيم افسانه‌اي را به دست گرفت.
رئال مادريد پس از او ناكامي هاي فراواني را تجربه كرد تا اينكه به دست مطمئن و كار بلد مردي از برزيل به نام واندرلي لوكزامبورگو سپرده شد.
رئال در يك نگاه:
نام رسمي: رئال مادريد
سال تاسيس: 1902
رئيس باشگاه: رامون کالدرون
نايب رئيس باشگاه : میاتویچ
رئيس افتخاري: آلفردو دي‌استفانو
استاديوم: سانتياگو برنابئو (78 هزار نفري)
زمين تمرين: والدبباس
حامي مالي: زيمنس
طراح لباس: آديداس
لباس اصلي: سراسر سفيد با خطوط آبي و سرشانه
اسامي مستعار: سپيدها، ققنوس‌ها، وايكينگ‌ها و كهكشاني‌ها
اسطوره هميشگي: آلفردو دي‌استفانو
هوادارن ويژه: ژنرال فرانكو (ديكتاتور اسبق اسپانيا) خوان كارلوس (پادشاه فعلي اسپانيا)
افتخارات داخلي:
قهرماني لاليگا: 29 بار، اولين بار در سال (32-1931) و آخرين بار در فصل (2003-2002)
قهرماني جام حذفي: 17 بار، اولين بار (5-1904) آخرين بار در فصل (93-1992)
افتخارات اروپايي:
قهرمان جام قهرماني اروپا: (ليگ قهرمانان 9 بار)، اولين بار در فصل (56-1955)، آخرين بار در فصل (2002-2001)
قهرمان جام يوفا: 2 بار در سال‌هاي (86-1985) و (85-1984)
قهرمان جام بين قاره‌اي: 3 بار در سال‌هاي (2000-1960)
مادريديسمو _ تب سفيد
منبع : مجله فوتبال (با تغيير تيتر وتغييرات سطحي)
آنها را هرچه مي‌خواهيد بناميد:
سپيدها، ققنوس‌ها، واينكينگ‌ها
شايد تنها عده كمي از طرفداران بايرن مونيخ و منچستر يونايتد هستند كه با تصميم فيفا مبني بر اعطاي لقب «بزرگ‌ترين باشگاه تاريخ فوتبال» به رئال مخالف باشند. از شكست تلخ سه بر يك در مقابل بارسلونا در نخستين فصل ليگ اسپانيا دوران افسانه‌اي تيم آنها در دهه‌هاي 50 و 60 نيم‌قرن طول كشيد و بعد رئال دوباره 32 سال انتظار كشيد تا در سال 97 بارديگر قهرمان اروپا شود. آخرين توفيق بزرگ آنها فتح ليگ قهرمانان در سال 2002 و قهرماني لاليگا در سال 2003 است. حالا اين باشگاه سمبل فوتبال اسپانيا و به نوعي اسپانيا قلمداد مي‌شود. دست يافتن رئال به اعتبار جهاني مقارن با زماني بود كه اسپانيايي‌ها در جام جهاني 1950 غوغا به پا كرده بودند. در اين دوران، كشور به خاطر آشفتگي پس از جنگ‌هاي داخلي از قحط سالي در عذاب بود. گرچه صنعت توريسم تازه شكل گرفته بود اما وضع اقتصادي خراب به نظر مي رسيد. ژنرال فرانكو، خودكامه بزرگ اسپانيا بر آن بود كه از پيروزي‌هاي رئال به عنوان ابزاري در جهت آشتي دادن غرب با حكومت ديكتاتوري‌اش استفاده كند. رئال به شدت از سوي فرانكو، ملقب به كاديو، حمايت مي‌شد و در مقابل، بارسلونا، سمبل كاتالان‌ها مورد ظلم قرار مي‌گرفت. پس از مرگ فرانكو شرايط تا حدودي تعديل شد. گرچه شرايط مالي به‌رغم طبيعت ولخرج رئال همچنان در سطح عالي باقي ماند، اما قدرت گرفتن باشگاه‌هاي رقيب نظير بارسلونا سبب شد كه رئال از سال 1957 به بعد اقتدار مطلق سه دهه‌اي خود را از دست بدهد. همان طور كه تيم‌هاي بزرگ انگليس تحت تاثير افراد خاصي بوده كه پايه‌هاي مستحكم باشگاه را بنا نهاده‌اند، ارتقاي رئال از سطح يك تيم محلي مادريد تا جايگاه رؤيايي فعلي در دنيا نيز مديون يك نفر است. منچستر يونايتد مت بيزلي را داشت، ليورپول بيل شنكلي را و آرسنال هم هربرت چيمن را، رئال هم سانتياگو برنابئو را داشت. بازيكن دهه سي رئال كه از سال 1943 تا زمان مرگ ژنرال فرانكو در سال 1975 مدير باشگاه بود. در آن زمان مادريد به خانه فعلي خود واقع در خيابان اصلي شهر مادريد «كاستيانا» نقل مكان كرد و پايه‌هاي يك باشگاه بين‌المللي شد تا با جمع‌آوري ستاره‌هاي فوتبال از سراسر دنيا بتواند افتخارات متعددي را نصيب خود سازد. گرچه شاه آلفونسوي سيزدهم در سال 1920 نشان سلطنتي خود را به باشگاه بزرگ پايتخت اهدا كرده بود اما حركت اصلي رئال دو دهه بعد با مديريت كارآمد برنابئو آغاز شد. ژنرال فرانكو در 1947 همه اسپانيا را بسيج كرد تا با كمك‌هاي عمومي فراوان، استاديوم سانتياگو برنابئو را افتتاح كنند. در ادامه آلفردو دي‌استفانو و فرانتس پوشكاش، تركيبي از تكنيك لاتيني و قدرت هجومي مجارهاي جادويي، در كنار فرانسيسكو خنتو، اساس تيم طلايي رئال را شكل دادند. پس از پيروزي قدرتمندانه هفت بر سه در مقابل اينتراخت فرانكفورت در فينال جام باشگاه‌هاي اروپاي 1960 در هيمدون پارك گلاسكو آنها پنج دوره نخست اين رقابت‌هارا فتح كردند كه اين افتخار بزرگ به عنوان ركورد در جام باشگاه‌هاي اروپا به ثبت رسيده است. آنها سپس در فصل 62-61 مقابل بنفيكا شكست خوردند تا يك نايب قهرماني اروپا را به دست آورده باشند. قهرماني جام باشگاه‌هاي اروپا در فصل 66-65 به عنوان ششمين قهرماني «ققنوس‌ها» ناميده شد. پس از مرگ برنابئو افتي سريع در باشگاه پديد آمد. دو جام يوفا در سال‌هاي 86 و 1985 و چندين قهرماني ليگ در آن شرايط نااميدكننده، نظر كسي را جلب نكرد. در اين مدت باشگاه عرصه رفت و آمد 17 مدير شد، كه يكي پس از ديگر عزل شدند. ستاره‌هاي گرانقيمت خارجي كه به طور ديوانه‌وار و بدون هدف خريد و فروش مي‌شدند نيز بلاي ديگر رئال بودند. بازيكنان اسپانيايي مادريد در دهه 1970 بسيار استوار بودند و ستاره‌هاي دهه هشتاد درخششي دوچندان داشتند.
اميليو بوتراگئينو، گونسالس ميشل، مارتين واسكس، در دهه نود كه مدير وقت باشگاه رومان مندوسا براي خريد ستاره‌هايي مثل روبرتو كارلوس، پردراك مياتوويچ، كلارنس سيدورف سرمايه‌گذاري كرد. لورنسوسانس چندان بلند پرواز نبود و تنها مك منمن انگليسي و نيكلاس آنلكاي فرانسوي را به مادريد آورد. ريخت و پاش‌هاي آنچناني باشگاه كه از دهه 1930 با شكستن ركورد نقل و انتقالات در جريان خريد «ريكاردوزامورا» دروازه‌بان افسانه‌اي بارسلونا، سرآمد تمامي باشگاه‌ها شده بود، چيز چندان عجيبي نيست اما با نزديك شدن به انتهاي دهه نود، هرچقدر اين ولخرجي‌ها فزوني يافت، پاداش‌هاي بيشتر و بيشتري را نصيب رئال ساخت. ابتدا پردراك مياتوويچ، با گلي كه در فينال ليگ قهرمانان 1998 به يوونتوس زد، مادريدي‌ها چندان در حسرت هفتمين جام مي‌سوختند كه گويي براي نخستين قهرماني انتظار مي‌كشند.
رئال با استفاده از تاكتيك‌هاي دفاعي فابيو كاپلو موسوم به «كاتانا چيو» قهرمان ليگ در فصل 97-1996 را كه در آن داور سوكر 24 گل و رائول 21 گل به ثمر رساندند، به دست آورد و دوراني جديد را آغاز كرد. حتي فرو ريختن اعتبار ملي اسپانيا در جام جهاني 97 هم رئال را سرافكنده نكرد. كاپيتان ايه رو محور اصلي تيم بود. او رهبري تيمي جوان متشكل از رائول، مورينتس، سالگادو و ايكركاسياس را برعهده داشت كه پايه‌گذار ادامه قهرماني‌هاي رئال شدند. پس از اينكه جان توشاك انگليسي نتوانست در نيم فصل ابتدايي 2000-1999 رئال را به جايگاه مناسبي برساند، ويسنته دل بوسكه به عنوان مربي جديد معرفي شد.
حضور «مرد خانه» بر روي نيمكت سبب شد كه رئال موقتا مشكلات را پشت سر بگذارد و در آستانه ورشكستگي با پيروزي والنسيا، آن هم با سه گل، دوباره قهرمان اروپا شود. قهرماني رئال در ليگ قهرمانان 2000 بر پيشرفت تيم ملي اسپانيا در يورو 2000 هم تاثير زيادي گذاشت. فصل بعد لوئيس فيگو با ركورد 56 ميليوني يورويي از چنگ بارسلونا بيرون كشيده شد. اين به معناي تحقق نخستين شعار تبيلغاتي فلورنتينو پرس، رئيس جديد و جاه‌طلب رئال بود كه در انتخاباتي همانند انتخابات ايالات متحده با رسوايي بر لورنسوسانس پيروز شده بود. پرس رئال را با 185 ميليون يورو بدهي و در شرايط دشوار مالي تحويل گرفت و رؤياي افتخارات اروپايي در عالم واقعيت را با اين حقيقت كه رئال صاحب گنجي رؤيايي است توام كرد. آنها زمين تمرينشان در مركز شهر مادريد را فروختند و بدهي‌هايشان را پرداختند، اما پرس به جاي روش‌هاي صرف‌جويانه، زين‌الدين زيدان را هم به دنبال فيگو و با ركورد 64 ميليون يورو به برنابئو آورد.
رئال جشن تولد صد سالگي‌اش را با گل جادويي زيدان در فينال ليگ قهرمانان 2002-2001 در مقابل لوركوزن، نهمين قهرماني، اروپا كامل كرد. تحقق شعارهاي پرس ادامه يافتند آنها ثابت كردند كه علاوه بر به دست آوردن جام، چگونه به دست آوردن آن همه برايشان اهميت دارد. خريد کریس رونالدو آخرين افتخاري بود كه در كارنامه رئال مادرید ثبت شد ولي بعدا معلوم شد كه آنها به دنبال افتخارات زيادي هستند. بنابراين ديويد بكام را خريدند. اما با ورود اين دو عجوبه برزيلي انگليسي فقط يك قهرمان لاليگا در اين دو فصل به دست آمد. در مرحله نيمه نهايي ليگ قهرمانان مغلوب يوونتوس شدند و در فصل اخير با شكست از موناكو از دور مسابقات حذف شدند و در لاليگا با شكست‌هاي پياپي اواخر فصل بر رتبه چهارم ايستادند تا پس از فصل 1968 اين بدترين عنوان تيم كهكشاني باشد. مادريد در فصل بعد ا رقيب ديرينه خود بارسلونا رقابتي تنگاتنگ داشتو اگر در نيوكمپ 3 بر 0 شكست نمي خورد مي توانست رتبه دوم را با قهرماني تعويض كند.
«معرفي اسطوره‌هاي ققنوس ها»
1. آلفردو دي استفانو (پيكان طلايي)
اگر فوتبال باشگاهي را دنيايي متفاوت از فوتبال ملي بدانيم، آلفردودي‌استفانو در رده‌بندي بهترين فوتباليست‌هاي قرن بعد از پله قرار داشت، او به دليل مصدوميت فرصت خودنمايي در جام‌هاي جهاني نيافت اما پنج بار پياپي رئال را قهرمان اروپا كرد و نخستين بازيكني بود كه دو بار پياپي توپ طلايي را صاحب شد. او در سه باشگاه معتبر دنيا نظير ريورپلاته، بارسلونا و رئال مادريد بازي كرد. اما مساله مليت او بسيار مبهم است. او در سال 1926 در يك خانواده ايتاليايي در بوينوس آيرس متولد شد و بعدها از آرژانتين به اسپانيا رفت و تبعه اين كشور شد. او بهترين گلزن تمامي رقابت‌هاي اروپايي محسوب مي‌شود. دي‌استفانو امروز رئيس افتخاري باشگاه به شمار مي‌رود. دوره حضور وي در رئال به عنوان بازيكن (1966-1954) و به عنوان مربي (83-1982) و (91-1990) مي‌باشد.
2.فرانتس پوشكاش «گلزن رؤيايي»
پوشكاش نابغه چپ پاي مجار كه از نوجواني عضو سواره نظام مجارستان شده بود، در 18 سالگي نخستين بازي ملي‌اش را مقابل اتريش انجام داد و پس از يك دهه رويايي در كنار مجارهاي جادويي، چشم فوتبال دوستان را خيره كرد.
در سال 1958 به دليل اشغال كشورش توسط روس‌ها به اسپانيا رفت و تبعه اين كشور شد و عصر طلايي رئال را در كنار دي‌استفانو خلق كرد. او در 80 بازي ملي 83 گل به ثمر رساند. پوشكاش در سال 1996 بازنشسته شد و مربيگري رئال را به عهده گرفت و در 39 بازي اروپايي، 35 پيروزي را براي رئال به ارمغان آورد. دوران حضور در رئال به عنوان بازيكن (66-1959) و به عنوان مربي (68-1966).
3.هوگو سانچس (اعجوبه مكزيكي)
سانچس درخشش خود را با كسب عنوان آقاي گل جام جهاني جوانان در 17 سالگي آغاز كرد. او چهار سال براي اتلتيكو گلزني كرد و سرانجام با پيوستن به رئال باشكوه‌ترين دوران زندگي‌اش را آغاز كرد. سانچس پنج بار آقاي گل لاليگا شد و با قيچي برگردان بي‌نظيرش، كه از ميانه ميدان براي رئال به ثمر رساند، بهترين گل سال 1990 را زد. دوران حضور در رئال (1992-1985).
4. اميليو بوتراگئينو (ملقب به ال بوتره)
اميليو از آغاز تا پايان براي رئال بازي كرد. او از 17 سالگي به عضويت كارسيا، تيم پايه‌اي رئال درآمد و با اين تيم توانست در فينال جام حذفي مقابل تيم اصلي رئال بايستد. او در 341 بازي همراه رئال توانست 217 گل به ثمر برساند و هفتمين گلزن برتر تاريخ باشگاه محسوب شود. سرانجام وقتي كه در سال 1995 بازنشسته شد، براي اينكه به بارسلونا نپيوندد به مكزيك رفت و سه سال در آنجا بازي كرد.
خوزه آنتونيو كاماچا: او كه سابقه هدايت سپيدها را داشت بعد از ناكامي اسپانيا در يورو 2000 به پرتغال رفت و در تيم بنفيكا به فعاليت خود ادامه داد. او پس از شكست‌هاي تلخ رئال و اخراج كوئيروز، به دعوت پرس پاسخ مثبت داد و هدايت اين تيم افسانه‌اي را به دست گرفت.
رئال مادريد پس از او ناكامي هاي فراواني را تجربه كرد تا اينكه به دست مطمئن و كار بلد مردي از برزيل به نام واندرلي لوكزامبورگو سپرده شد.
رئال در يك نگاه:
نام رسمي: رئال مادريد
سال تاسيس: 1902
رئيس باشگاه: رامون کالدرون
نايب رئيس باشگاه : میاتویچ
رئيس افتخاري: آلفردو دي‌استفانو
استاديوم: سانتياگو برنابئو (78 هزار نفري)
زمين تمرين: والدبباس
حامي مالي: زيمنس
طراح لباس: آديداس
لباس اصلي: سراسر سفيد با خطوط آبي و سرشانه
اسامي مستعار: سپيدها، ققنوس‌ها، وايكينگ‌ها و كهكشاني‌ها
اسطوره هميشگي: آلفردو دي‌استفانو
هوادارن ويژه: ژنرال فرانكو (ديكتاتور اسبق اسپانيا) خوان كارلوس (پادشاه فعلي اسپانيا)
افتخارات داخلي:
قهرماني لاليگا: 29 بار، اولين بار در سال (32-1931) و آخرين بار در فصل (2003-2002)
قهرماني جام حذفي: 17 بار، اولين بار (5-1904) آخرين بار در فصل (93-1992)
افتخارات اروپايي:
قهرمان جام قهرماني اروپا: (ليگ قهرمانان 9 بار)، اولين بار در فصل (56-1955)، آخرين بار در فصل (2002-2001)
قهرمان جام يوفا: 2 بار در سال‌هاي (86-1985) و (85-1984)
قهرمان جام بين قاره‌اي: 3 بار در سال‌هاي (2000-1960)
تاریخچه ی باشگاه:
نام: باشگاه رئال مادريد
تاسيس:6 مارس 1906
ورزشگاه: سانتياگو برنابئو - مادريد
رييس فعلی: فلورنتینو پرز
سرمربي فعلی: پلگرینی
باشگاه رئال مادريد يك باشگاه حرفه‌اي فوتبال است كه در مادريد، پايتخت اسپانيا واقع شده است.
اين باشگاه در سال 1902 تاسيس شد و يكي از پرافتخارترين باشگاه‌هاي فوتبال در قرن بيستم به شمار مي‌رود. آنها در تاريخ پرافتخار خود 30 بار قهرمان لاليگا شده‌اند، هفده بار جام حذفي اسپانيا را فتح كرده‌اند و نه بار نيز ليگ قهرمانان اروپا (كه ركوردي به شمار مي‌رود) را به خانه برده‌اند.
طي مراسمي كه در 23 دسامبر سال 2000 برگزار شد، رئال به عنوان بهترين باشگاه قرن بيستم انتخاب شد. آنها پرافتخارترين باشگاه در بازي‌هاي اروپايي هستند. 9 بار قهرماني در ليگ قهرمانان و 2 بار قهرماني در جام يوفا. تنها جام اروپايي كه آنها موفق به فتح آن نشده‌اند، جام در جام اروپا بود (كه اكنون ديگر برگزار نمي‌شود).
آنها دو بار به فينال اين رقابت‌ها راه يافتند ولي هر دو بار مغلوب شدند. رئال سال 1971 دو بر يك مغلوب چلسي شد و در سال 1983 نيز دو بر يك بازي را به آبردين اسكاتلند واگذار كرد. در آن سال هدايت آبردين را الكس فرگوسن بر عهده داشت.
بر اساس مطالعات دانشگاه هاروارد در سال 2007، باشگاه رئال مادريد عنوان بزرگ‌ترين، مردمي‌ترين و ثروتمندترين باشگاه دنيا را از آن خود كرده است.
پايه‌ي اوليه‌ي اين باشگاه در سال 1895 شكل گرفت، جايي كه يك سري از دانشجويان و فارغ‌التحصيلان دانشگاهي، موسسه‌اي به نام موسسه‌ي آموزشي آزاد تاسيس كردند و روزهاي يكشنبه در منطقه‌ي "مونك لوا" به بازي فوتبال پرداختند. در سال 1900 اين موسسه به دو بخش "باشگاه اسپانيايي مادريد" و "باشگاه جديد فوتبال مادريد" تقسيم شد. باشگاه دوم در سال 1902 بار ديگر تقسيم شد. نخستين رييس باشگاه "جوليان پالا سيوس" بود كه پس از تقسيم‌بندي باشگاه در سال 1902 جاي خود را به "خوان پادروس روبيو" داد.
نخستين جام كسب شده توسط رئال مادريد، سه سال پس از تاسيس باشگاه و در سال 1905 بود جايي كه آنها در ورزشگاه "چامارتين" قهرمان جام حذفي اسپانيا شدند.
آنها در سال 1912 به زمين "كامپورز" نقل مكان كردند و در سال 1920 بود كه نام باشگاه به رئال مادريد تغيير كرد. دليل اين امر نامي بود كه پادشاه اسپانيا به رئالي‌ها داده بود. اصل اين نام از اسم Royal گرفته شده است.
"سانتياگو برنابئو يسته" در سال 1945 رياست باشگاه را به عهده گرفت. در زمان مديريت او ورزشگاه رئال كه در جريان جنگ‌هاي داخلي اسپانيا تخريب شده بود، بازسازي شد. همچنين در سال 1953 باشگاه رئال سياست به خدمت گرفتن بازيكنان خوب خارجي را در پيش گرفت و "آلفردو دي استفانو" را به خدمت گرفت. رئال از نخستين باشگاه‌هايي بود كه بازيكناني با چند مليت در تركيب خود داشت.
سال 1955 بود كه به همت "گابريل هانوت" نويسنده‌ي ورزشي نشريه‌ي "اكيپ" فرانسه و هم انديشي ورزشي‌نويسان كشورهاي اسپانيا، پرتغال و ايتاليا، مسابقاتي كه امروزه به عنوان "ليگ قهرمانان" شناخته مي‌شود، راه‌آندازي شد.
در زمان مديريت برنابئو بود كه رئال مادريد پنج بار متوالي در بين سال‌هاي 1956 تا 1960 قهرمان جام باشگاه‌هاي اروپا شد. يكي از فينال‌هاي به ياد ماندني جام باشگاه‌ها در سال 1960 رقم خورد، جايي كه رئالي‌ها با نتيجه‌ي عجيب هفت بر سه اينتراخت فرانكفورت را در همپدون پارك اسكاتلند شكست دادند. آنها در سال 1966 نيز دو بر يك پارتيزان بلگراد را مغلوب كردند تا بار ديگر قهرمان اروپا شوند.
رئالي‌ها سال‌هاي 1962 و 1964 نيز نايب قهرمان اروپا شدند تا سال‌هاي طلايي رئال در دهه‌هاي 50 و 60 ميلادي رقم بخورد.
پس از يك دوره افت كوتاه مدت در سال‌هاي ابتدايي دهه 80، رئالي‌ها در نيمه‌ي دوم دهه‌ي 80، دو بار پياپي قهرمان يوفا شدند و پنج سال متوالي لاليگا را فتح كردند.
سال 1996، "لورنزو سانز" رييس وقت رئال مادريد، فابيو كاپلو را به برنابئو آورد. كاپلو نيز روبرتو كارلوس، پدراگ مياتوويچ، داور شوكر و كلارنس سيدورف را به رئال آورد. بازيكناني چون رائول، فرناندو هيرو و فرناندو ردوندو نيز در تركيب رئال حضور داشتند تا با اضافه شدن نفرات جديد، رئال به يك تيم رويايي تبديل شود.
با اضافه شدن "فرناندو مورينتس" به خط حمله‌ي رئال در سال 97، اين تيم سال بعد از آن توانست به 32 سال حسرت براي به دست آوردن قهرماني اروپا پايان دهد و با "يوپ هاينكس" سرمربي جديدش قهرمان اروپا شود. آنها در فينال و با تك گل «مياتوويچ» يوونتوس را مغلوب كردند.
جولاي 2000 زماني بود كه فلورنتينو پرس بر صندلي رياست باشگاه تكيه زد تا دوران جديدي در تاريخ رئال رقم بخورد. عده‌اي وعده‌ي آوردن "لوئيس فيگو" به رئال مادريد را دليل اساسي رياست "پرس" در رئال مي‌دانند ولي با تمام اين حرف‌ها او به قولش عمل كرد و "لوئيس فيگو" را از تيم رقيب، يعني بارسلونا به مادريد آورد. "پرس" در سال‌هاي بعد با شكستن ركورد نقل و انتقالات، زيدان را از يوونتوس به خدمت گرفت و رونالدو را از چنگ اينتر درآورد. ديويد بكام ديگر ستاره‌اي بود كه رئالي‌ها به خدمت گرفتند تا لقب كهكشاني‌ها را از آن خود كنند.
سال‌هاي 2002 و 2004 قهرمان اروپا شدند و فصل 2003 نيز قهرماني لاليگا را از آن خود كردند تا هواداران رئال با طعنه به بارسلوناي افت كرده نگاه كنند.
اما سال 2003 خط پاياني براي افتخارآفريني‌هاي رئال بود و آنها تا سه سال نتوانستند هيچ جامي را به دست آوردند تا اين كه "رامون كالدرون" رييس باشگاه شد. او بلافاصله "فابيو كاپلو" را براي دومين بار به مادريد آورد و "پدراگ مياتوويچ" را به عنوان مدير ورزش رئال انتخاب كرد. بسياري انتخاب كاپلو را تصميم درستي قلمداد نكردند ولي كاپلو طي فصل دراماتيك توانست به قحطي جام در رئال پايان دهد تا بار ديگر خود را به عنوان يك قهرمان معرفي كند.
در پايان فصل كاپلو با بي‌مهري اخراج شد و "برند شوستر" سرمربي آلماني ختافه جاي او را گرفت. شوستر در نخستين تجربه‌ي مربيگري در رئال در ديدار سوپر كاپ اسپانيا با نتيجه‌ي پنج بر سه مغلوب سويا شد.
نخستين رييس باشگاه: جولين پالا سيوس 1902- 1900
پرافتخارترين مربي: ميگوئل مونز 14 جام
طولاني‌ترين زمان مري‌گري: آرتور جانسون 1920 - 1910
كوتاه‌ترين زمان رياست: فرناندو مارتين فوريه 2006 تا آوريل 2006
تعداد قهرماني در لاليگا: 31
نايب قهرماني لاليگا:: 1۸
قهرماني در جام حذفي: 17
نايب قهرماني جام حذفي: 19
سوپر كاپ اسپانيا: 8
نايب قهرمان سوپر كاپ: 3
قهرماني ليگ قهرمانان: 9
نايب قهرمان ليگ قهرمانان:3
جام بين قاره‌اي: 3
نايب قهرمان جام بين قاره‌اي: 2
قهرمان جام يوفا: 2
نايب قهرمان جام در جام اروپا:2
قهرمان سوپر كاپ اروپا: 1
نايب قهرمان سوپر كاپ: 2
قهرماني جام لاتين: 2
قهرمان جام مريت فيفا:۱
نام: باشگاه رئال مادريد
تاسيس:6 مارس 1906
ورزشگاه: سانتياگو برنابئو - مادريد
رييس فعلی: فلورنتینو پرز
سرمربي فعلی: پلگرینی
باشگاه رئال مادريد يك باشگاه حرفه‌اي فوتبال است كه در مادريد، پايتخت اسپانيا واقع شده است.
اين باشگاه در سال 1902 تاسيس شد و يكي از پرافتخارترين باشگاه‌هاي فوتبال در قرن بيستم به شمار مي‌رود. آنها در تاريخ پرافتخار خود 30 بار قهرمان لاليگا شده‌اند، هفده بار جام حذفي اسپانيا را فتح كرده‌اند و نه بار نيز ليگ قهرمانان اروپا (كه ركوردي به شمار مي‌رود) را به خانه برده‌اند.
طي مراسمي كه در 23 دسامبر سال 2000 برگزار شد، رئال به عنوان بهترين باشگاه قرن بيستم انتخاب شد. آنها پرافتخارترين باشگاه در بازي‌هاي اروپايي هستند. 9 بار قهرماني در ليگ قهرمانان و 2 بار قهرماني در جام يوفا. تنها جام اروپايي كه آنها موفق به فتح آن نشده‌اند، جام در جام اروپا بود (كه اكنون ديگر برگزار نمي‌شود).
آنها دو بار به فينال اين رقابت‌ها راه يافتند ولي هر دو بار مغلوب شدند. رئال سال 1971 دو بر يك مغلوب چلسي شد و در سال 1983 نيز دو بر يك بازي را به آبردين اسكاتلند واگذار كرد. در آن سال هدايت آبردين را الكس فرگوسن بر عهده داشت.
بر اساس مطالعات دانشگاه هاروارد در سال 2007، باشگاه رئال مادريد عنوان بزرگ‌ترين، مردمي‌ترين و ثروتمندترين باشگاه دنيا را از آن خود كرده است.
پايه‌ي اوليه‌ي اين باشگاه در سال 1895 شكل گرفت، جايي كه يك سري از دانشجويان و فارغ‌التحصيلان دانشگاهي، موسسه‌اي به نام موسسه‌ي آموزشي آزاد تاسيس كردند و روزهاي يكشنبه در منطقه‌ي "مونك لوا" به بازي فوتبال پرداختند. در سال 1900 اين موسسه به دو بخش "باشگاه اسپانيايي مادريد" و "باشگاه جديد فوتبال مادريد" تقسيم شد. باشگاه دوم در سال 1902 بار ديگر تقسيم شد. نخستين رييس باشگاه "جوليان پالا سيوس" بود كه پس از تقسيم‌بندي باشگاه در سال 1902 جاي خود را به "خوان پادروس روبيو" داد.
نخستين جام كسب شده توسط رئال مادريد، سه سال پس از تاسيس باشگاه و در سال 1905 بود جايي كه آنها در ورزشگاه "چامارتين" قهرمان جام حذفي اسپانيا شدند.
آنها در سال 1912 به زمين "كامپورز" نقل مكان كردند و در سال 1920 بود كه نام باشگاه به رئال مادريد تغيير كرد. دليل اين امر نامي بود كه پادشاه اسپانيا به رئالي‌ها داده بود. اصل اين نام از اسم Royal گرفته شده است.
"سانتياگو برنابئو يسته" در سال 1945 رياست باشگاه را به عهده گرفت. در زمان مديريت او ورزشگاه رئال كه در جريان جنگ‌هاي داخلي اسپانيا تخريب شده بود، بازسازي شد. همچنين در سال 1953 باشگاه رئال سياست به خدمت گرفتن بازيكنان خوب خارجي را در پيش گرفت و "آلفردو دي استفانو" را به خدمت گرفت. رئال از نخستين باشگاه‌هايي بود كه بازيكناني با چند مليت در تركيب خود داشت.
سال 1955 بود كه به همت "گابريل هانوت" نويسنده‌ي ورزشي نشريه‌ي "اكيپ" فرانسه و هم انديشي ورزشي‌نويسان كشورهاي اسپانيا، پرتغال و ايتاليا، مسابقاتي كه امروزه به عنوان "ليگ قهرمانان" شناخته مي‌شود، راه‌آندازي شد.
در زمان مديريت برنابئو بود كه رئال مادريد پنج بار متوالي در بين سال‌هاي 1956 تا 1960 قهرمان جام باشگاه‌هاي اروپا شد. يكي از فينال‌هاي به ياد ماندني جام باشگاه‌ها در سال 1960 رقم خورد، جايي كه رئالي‌ها با نتيجه‌ي عجيب هفت بر سه اينتراخت فرانكفورت را در همپدون پارك اسكاتلند شكست دادند. آنها در سال 1966 نيز دو بر يك پارتيزان بلگراد را مغلوب كردند تا بار ديگر قهرمان اروپا شوند.
رئالي‌ها سال‌هاي 1962 و 1964 نيز نايب قهرمان اروپا شدند تا سال‌هاي طلايي رئال در دهه‌هاي 50 و 60 ميلادي رقم بخورد.
پس از يك دوره افت كوتاه مدت در سال‌هاي ابتدايي دهه 80، رئالي‌ها در نيمه‌ي دوم دهه‌ي 80، دو بار پياپي قهرمان يوفا شدند و پنج سال متوالي لاليگا را فتح كردند.
سال 1996، "لورنزو سانز" رييس وقت رئال مادريد، فابيو كاپلو را به برنابئو آورد. كاپلو نيز روبرتو كارلوس، پدراگ مياتوويچ، داور شوكر و كلارنس سيدورف را به رئال آورد. بازيكناني چون رائول، فرناندو هيرو و فرناندو ردوندو نيز در تركيب رئال حضور داشتند تا با اضافه شدن نفرات جديد، رئال به يك تيم رويايي تبديل شود.
با اضافه شدن "فرناندو مورينتس" به خط حمله‌ي رئال در سال 97، اين تيم سال بعد از آن توانست به 32 سال حسرت براي به دست آوردن قهرماني اروپا پايان دهد و با "يوپ هاينكس" سرمربي جديدش قهرمان اروپا شود. آنها در فينال و با تك گل «مياتوويچ» يوونتوس را مغلوب كردند.
جولاي 2000 زماني بود كه فلورنتينو پرس بر صندلي رياست باشگاه تكيه زد تا دوران جديدي در تاريخ رئال رقم بخورد. عده‌اي وعده‌ي آوردن "لوئيس فيگو" به رئال مادريد را دليل اساسي رياست "پرس" در رئال مي‌دانند ولي با تمام اين حرف‌ها او به قولش عمل كرد و "لوئيس فيگو" را از تيم رقيب، يعني بارسلونا به مادريد آورد. "پرس" در سال‌هاي بعد با شكستن ركورد نقل و انتقالات، زيدان را از يوونتوس به خدمت گرفت و رونالدو را از چنگ اينتر درآورد. ديويد بكام ديگر ستاره‌اي بود كه رئالي‌ها به خدمت گرفتند تا لقب كهكشاني‌ها را از آن خود كنند.
سال‌هاي 2002 و 2004 قهرمان اروپا شدند و فصل 2003 نيز قهرماني لاليگا را از آن خود كردند تا هواداران رئال با طعنه به بارسلوناي افت كرده نگاه كنند.
اما سال 2003 خط پاياني براي افتخارآفريني‌هاي رئال بود و آنها تا سه سال نتوانستند هيچ جامي را به دست آوردند تا اين كه "رامون كالدرون" رييس باشگاه شد. او بلافاصله "فابيو كاپلو" را براي دومين بار به مادريد آورد و "پدراگ مياتوويچ" را به عنوان مدير ورزش رئال انتخاب كرد. بسياري انتخاب كاپلو را تصميم درستي قلمداد نكردند ولي كاپلو طي فصل دراماتيك توانست به قحطي جام در رئال پايان دهد تا بار ديگر خود را به عنوان يك قهرمان معرفي كند.
در پايان فصل كاپلو با بي‌مهري اخراج شد و "برند شوستر" سرمربي آلماني ختافه جاي او را گرفت. شوستر در نخستين تجربه‌ي مربيگري در رئال در ديدار سوپر كاپ اسپانيا با نتيجه‌ي پنج بر سه مغلوب سويا شد.
نخستين رييس باشگاه: جولين پالا سيوس 1902- 1900
پرافتخارترين مربي: ميگوئل مونز 14 جام
طولاني‌ترين زمان مري‌گري: آرتور جانسون 1920 - 1910
كوتاه‌ترين زمان رياست: فرناندو مارتين فوريه 2006 تا آوريل 2006
تعداد قهرماني در لاليگا: 31
نايب قهرماني لاليگا:: 1۸
قهرماني در جام حذفي: 17
نايب قهرماني جام حذفي: 19
سوپر كاپ اسپانيا: 8
نايب قهرمان سوپر كاپ: 3
قهرماني ليگ قهرمانان: 9
نايب قهرمان ليگ قهرمانان:3
جام بين قاره‌اي: 3
نايب قهرمان جام بين قاره‌اي: 2
قهرمان جام يوفا: 2
نايب قهرمان جام در جام اروپا:2
قهرمان سوپر كاپ اروپا: 1
نايب قهرمان سوپر كاپ: 2
قهرماني جام لاتين: 2
قهرمان جام مريت فيفا:۱
با 9 قهرمانی اروپا و 30 قهرمانی که در کلکسیون افتخارات خود می بیند با بیشترین رای از نظر فیفا بهترین تیم در قرن 20 شد. تشکیلات این باشگاه خیلی پیچیده است.
فوتبال در پایتخت اسپانیا توسط استادان و دانشجویان و جمعی از افراد دانشگاه Oxbridge معرفی و موسسه‌ای برای فوتبال شبیه فدراسیون های امروزی در سال 1895 شکل گرفت.
در سال 1900 باشگاه جدید فوتبالی در مادرید و اسپانیول شکل گرفت. بعد از جدا شدن اسپانیول بار دیگر نتیجه شکل گرفتن تیم Sociedad Madrid FC شد. این باشگاه پس از سه بار تغییر و تحول و پیشرفت بالاخره با نام باشگاه فوتبال رئال مادرید (Real Madrid Club) ثبت شد. انتخاب رنگ پیراهن برای آنها مشکل نبود و به دلیل نفوذ انگلیسی هایی که در آن جا نقش داشتند رنگ سفید را برای تیم خود انتخاب کردند. بعد از گذشت سال ها در لیگ بین المللی ، وقتی که رئال 4 قهرمانی (جام حذفی)del Rey's را ، داشت مادرید صاحب دو قهرمانی در دهه 1930 شد. اما بعد از آن دو جام مادرید دو دهه صبر کرد تا دوباره برای قهرمانی راهی پیدا کند.
در پایان آنها تصمیم گرفتند که در تیمشان تحول ایجاد کنند و چهره تیم را عوض کردند و به تیمی مدرن برای همیشه تبدیل کردند. با بازیکن هایی مانند Alfredo Di Stéfano, Ferenc Puskás, Francisco Gento, Hector Rial, Raymond Kopa, José Santamaria در دهه 1950 موفقیت های این تیم دوباره آغاز شد.
آنها با اوردن جام به خانه در سال های 1957/58 ,1956/57 ,1954/55 ,1953/54 شاهد موفقیت خود در تغییر چهره تیمشان بودند.
در اولین بازی فینال در اروپا رئال به پیروزی 4 بر 3 دست یافت.
4 قهرمانی رئال و برگزاری جشن های قهرمانی این تیم را به اوج رساند. از جمله این موفقیت های می توان به برد 7 بر 3 رئال مقابل اینتراخت فرانکفورت در ورزشگاه Hampden Park در کشور استکاتلند در سال 1960 اشاره کرد.
در دهه 1960 سرنوشت رئال عوض شد. رئال رتبه‌ای بهتر از 8 در باشگاه‌های اسپانیا پیدا نکرد. تا زمانی که دوباره به لیگ اروپا رفت و در مقابل FK Partizan در سال 1966 به پیروزی دست یافت.
دهه بعد یعنی دهه 1970 برای رئال با موفقیت در سال های 1972, '75, '76, 78, 79 , 80 همراه بود.
رئال 5 قهرمانی پیاپی خود از سال 1986 تا سال 1990 را مدیون 5 ستاره مشهور خود به نام های Emilio Butragueño (el Buitre), Manolo Sanchís, Martín Vazquéz, Míchel Pardeza , Miguel Pardeza است.
نیمه اول دهه 1990 رئال صاحب 2 قهرمانی لیگ و یک قهرمانی جام حذفی شد. قهرمانی های رئال در این قرن با پیروزی بر یوونتوس در سال 1998 که باعث قهرمانی رئال در اروپا شد به پایان رسید.
این پیروزی ها باعث نشد که مدیر باشگاه Lorenzo Sanz بتواند جای خود را حفظ کند.
وقتی وی از کار برکنار شد یک نجیب زاده به رای هیئت مدیره به نام Florentino Pérez سر کار امد. Florentino Pérez با پشت گرمی هایی که از نظر سیاسی داشت دست به تقویت تیم زد و باعث بازگشت دوباره موفقیت به رئال شد. اولین خرید Pérez که یکی از شارژ های وی به تیم به شمار می رفت Luis Figo از تیم رقیب یعنی بارسلونا بود. این تقویت ها از سوی مدیر باشگاه باعث دومین قهرمانی اروپا در سه سال شد. که دومین قهرمانی با پیروزی بر والنسیا در پاریس حاصل شد. با اضافه شدن زیدان Zinedine Zidane تیم قوی تر شد تا سیاسیت مدیر باشگاه یعنی گرفتن ستاره‌ها و همزمان بازی دادن به جوانان که به نام زیدان ها و پاون ها ('los Zidanes y los Pavónes') با گرفتن هافبک خوش تیپ فرانسوی و دفاع جوانی به نام پاون معروف شده بود ، به انجام برسد.
این اقدامات باعث شد که رئال به عنوان بهترین تیم قرن 20 انتخاب شود.
نهمین قهرمانی رئال در باشگاه‌های اروپا که با گل دیدنی زیدان با تیم بایرلورکزن در ورزشگاه Hampden Park همراه بود باعث سر بلندی این تیم اسپانیایی شد.
سال بعد رئال فقط قهرمان اسپانیا شد که این موضوع باعث اخزاج مربی این تیم یعنی Vicente del Bosque شد و در همان سال بیش از 16 بازیکنان رئال مجوز ترک ایم تیم را گرفتند.
در این هنگام درها برای امدن بکهام (David Beckham) باز شد که این بازیکن با سر و صدای زیاد تبلیغاتی وارد مادرید شد. با امدن بکهام موج جدیدی از بر رئال حاکم شد و در زمینه تبلیغات فوتبالی نبظ بازار را در دست گرفت. به دلایل فراوان تیم رنج های زیادی را تحمل کرد و 3 سال را بدون قهرمانی پشت سر گذاشت. مربیان زیادی آمدن و رفتن ، بازیکنان زیادی هم جذب تیم شدند اما هیچ یک نتوانست تیم را از بحران خارج سازد.
بالاخره در اوایل سال 2006 پرز (Pérez) از سمت خود کناره گیری کرد تا راه را برای آمدن مدیر جدید در تابستان را هموار کند. سرانجام در جولای Ramón Calderón که عضو هیئت مدیریتی Florentino Pérez نیز بود با قول های فراوانی که داده بود با رای اکثریت به عنوان مدیر جدید انتخاب شد. با آمدن Fabio Capello به عنوان مربی مشغول به کار شد سرانجام باعث قهرمانی رئال در لیگ اسپانیا پس از 5 سال بدون قهرمانی همراه شد اما باز مدیران رئال نامهربانی کردند و Fabio Capello را کنار گذاشتند و برن شوستر آلمانی را جایگزین وی کردند. در آن فصل رئال خالی از بازیکنان ستاره مانند زیدان، بکهام ، کارلوس و رنالدو بود.
فوتبال در پایتخت اسپانیا توسط استادان و دانشجویان و جمعی از افراد دانشگاه Oxbridge معرفی و موسسه‌ای برای فوتبال شبیه فدراسیون های امروزی در سال 1895 شکل گرفت.
در سال 1900 باشگاه جدید فوتبالی در مادرید و اسپانیول شکل گرفت. بعد از جدا شدن اسپانیول بار دیگر نتیجه شکل گرفتن تیم Sociedad Madrid FC شد. این باشگاه پس از سه بار تغییر و تحول و پیشرفت بالاخره با نام باشگاه فوتبال رئال مادرید (Real Madrid Club) ثبت شد. انتخاب رنگ پیراهن برای آنها مشکل نبود و به دلیل نفوذ انگلیسی هایی که در آن جا نقش داشتند رنگ سفید را برای تیم خود انتخاب کردند. بعد از گذشت سال ها در لیگ بین المللی ، وقتی که رئال 4 قهرمانی (جام حذفی)del Rey's را ، داشت مادرید صاحب دو قهرمانی در دهه 1930 شد. اما بعد از آن دو جام مادرید دو دهه صبر کرد تا دوباره برای قهرمانی راهی پیدا کند.
در پایان آنها تصمیم گرفتند که در تیمشان تحول ایجاد کنند و چهره تیم را عوض کردند و به تیمی مدرن برای همیشه تبدیل کردند. با بازیکن هایی مانند Alfredo Di Stéfano, Ferenc Puskás, Francisco Gento, Hector Rial, Raymond Kopa, José Santamaria در دهه 1950 موفقیت های این تیم دوباره آغاز شد.
آنها با اوردن جام به خانه در سال های 1957/58 ,1956/57 ,1954/55 ,1953/54 شاهد موفقیت خود در تغییر چهره تیمشان بودند.
در اولین بازی فینال در اروپا رئال به پیروزی 4 بر 3 دست یافت.
4 قهرمانی رئال و برگزاری جشن های قهرمانی این تیم را به اوج رساند. از جمله این موفقیت های می توان به برد 7 بر 3 رئال مقابل اینتراخت فرانکفورت در ورزشگاه Hampden Park در کشور استکاتلند در سال 1960 اشاره کرد.
در دهه 1960 سرنوشت رئال عوض شد. رئال رتبه‌ای بهتر از 8 در باشگاه‌های اسپانیا پیدا نکرد. تا زمانی که دوباره به لیگ اروپا رفت و در مقابل FK Partizan در سال 1966 به پیروزی دست یافت.
دهه بعد یعنی دهه 1970 برای رئال با موفقیت در سال های 1972, '75, '76, 78, 79 , 80 همراه بود.
رئال 5 قهرمانی پیاپی خود از سال 1986 تا سال 1990 را مدیون 5 ستاره مشهور خود به نام های Emilio Butragueño (el Buitre), Manolo Sanchís, Martín Vazquéz, Míchel Pardeza , Miguel Pardeza است.
نیمه اول دهه 1990 رئال صاحب 2 قهرمانی لیگ و یک قهرمانی جام حذفی شد. قهرمانی های رئال در این قرن با پیروزی بر یوونتوس در سال 1998 که باعث قهرمانی رئال در اروپا شد به پایان رسید.
این پیروزی ها باعث نشد که مدیر باشگاه Lorenzo Sanz بتواند جای خود را حفظ کند.
وقتی وی از کار برکنار شد یک نجیب زاده به رای هیئت مدیره به نام Florentino Pérez سر کار امد. Florentino Pérez با پشت گرمی هایی که از نظر سیاسی داشت دست به تقویت تیم زد و باعث بازگشت دوباره موفقیت به رئال شد. اولین خرید Pérez که یکی از شارژ های وی به تیم به شمار می رفت Luis Figo از تیم رقیب یعنی بارسلونا بود. این تقویت ها از سوی مدیر باشگاه باعث دومین قهرمانی اروپا در سه سال شد. که دومین قهرمانی با پیروزی بر والنسیا در پاریس حاصل شد. با اضافه شدن زیدان Zinedine Zidane تیم قوی تر شد تا سیاسیت مدیر باشگاه یعنی گرفتن ستاره‌ها و همزمان بازی دادن به جوانان که به نام زیدان ها و پاون ها ('los Zidanes y los Pavónes') با گرفتن هافبک خوش تیپ فرانسوی و دفاع جوانی به نام پاون معروف شده بود ، به انجام برسد.
این اقدامات باعث شد که رئال به عنوان بهترین تیم قرن 20 انتخاب شود.
نهمین قهرمانی رئال در باشگاه‌های اروپا که با گل دیدنی زیدان با تیم بایرلورکزن در ورزشگاه Hampden Park همراه بود باعث سر بلندی این تیم اسپانیایی شد.
سال بعد رئال فقط قهرمان اسپانیا شد که این موضوع باعث اخزاج مربی این تیم یعنی Vicente del Bosque شد و در همان سال بیش از 16 بازیکنان رئال مجوز ترک ایم تیم را گرفتند.
در این هنگام درها برای امدن بکهام (David Beckham) باز شد که این بازیکن با سر و صدای زیاد تبلیغاتی وارد مادرید شد. با امدن بکهام موج جدیدی از بر رئال حاکم شد و در زمینه تبلیغات فوتبالی نبظ بازار را در دست گرفت. به دلایل فراوان تیم رنج های زیادی را تحمل کرد و 3 سال را بدون قهرمانی پشت سر گذاشت. مربیان زیادی آمدن و رفتن ، بازیکنان زیادی هم جذب تیم شدند اما هیچ یک نتوانست تیم را از بحران خارج سازد.
بالاخره در اوایل سال 2006 پرز (Pérez) از سمت خود کناره گیری کرد تا راه را برای آمدن مدیر جدید در تابستان را هموار کند. سرانجام در جولای Ramón Calderón که عضو هیئت مدیریتی Florentino Pérez نیز بود با قول های فراوانی که داده بود با رای اکثریت به عنوان مدیر جدید انتخاب شد. با آمدن Fabio Capello به عنوان مربی مشغول به کار شد سرانجام باعث قهرمانی رئال در لیگ اسپانیا پس از 5 سال بدون قهرمانی همراه شد اما باز مدیران رئال نامهربانی کردند و Fabio Capello را کنار گذاشتند و برن شوستر آلمانی را جایگزین وی کردند. در آن فصل رئال خالی از بازیکنان ستاره مانند زیدان، بکهام ، کارلوس و رنالدو بود.
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها: پرافتخارترین تیم جهان, تاریخچه رئال مادرید, جام های رئال مادرید, افتخارات باشگاه رئال مادرید, کاپ های باشگاه رئال مادرید, ماجرای رئال مادرید, , رکورد های رئال, انتقالات رئال, جام های کهکشانی ها, کهکشانی ها, the history of madrid, real madrids history, real madrids cup, all cups of real madrid, cups of madrid, real madrid club,
نوشته شده توسط سید مهدی محدث در دو شنبه 19 فروردين 1387 |